Хроничниот синузит претставува перзистентно воспалително заболување на параназалните синуси, кое се манифестира со симптоми како назална конгестија, фацијална болка, зголемена секреција, главоболки и оштетено олфакторно сетило, траејќи повеќе од 12 недели.

Етиопатогенеза

Покрај интраназалните анатомски промени како што се девијација на носниот септум, хроничен синузит може да предизвикаат и многу други заболувања од хронична, воспалителна, алергиска, трауматска или неопластична примена. Вообичаениот патоген механизам е попречената вентилација на остеомеаталната единица како последица на стеноза или опструкција на оваа регија. Со тоа се спречува дренажата на синусниот систем, особено на соседнитее максиларни синуси и предни етмоидални ќелии. ,,Остеомеаталната единица” ја означува областа на латералниот носен ѕид каде што се отвараат отворите на параназалните синуси (со исклучок на сфеноидалниот синус) во облик на канал во носната празнина. Дури и најмалите промени ( на пример, анатомски варијации, едем на мукозата) можат да ја попречат вентилацијата во оваа регија, што доведува до патолошки промени во параназалните синуси.

Етиологија

Хроничниот синузитис, состојба која трае 12 недели или повеќе, може да биде предизвикана од различни фактори, вклучувајќи инфекции, алергии и структурни проблеми во носот.

Симптоми

Клиничката слика на синузитот се карактеризира со симптоми на акутен ринитис во комбинација со различен степен на главоболка која се засилува при наведнување на главата.Карактерот на болката варира и може да се движи од чуство на притисок, до перзистентни или рекурентни главоболки.

Многу пациенти исто така се жалат и на присуство на назофарингеална секреција (постназална секреција), а некои се жалат и на отежнато дишење на нос. Вообичаено болката е најинтензивна во пределот на зафатениите синуси.

• Болката кај максиларниот синузит е најинтензивна во пределот на максиларниот синус и соседната средна третина на лицето и слепоочниците.
• Болката кај етмоидалниот синузит е најинтензивна во пределот на коренот на носот и на внатрешниот дел на окото.
• Болката кај фронталниот синузит, во пределот на предниот ѕид и на подот на фронталниот синус, со болка која ирадира кон внатрешниот дел од окото.
• Болката кај сфеноидалниот синузитис е прилично неспецифична и е изразена како тап, болен и тегобен притисок лоциран во центарот на черепот, кој иридира кон тилот.

Дијагноза

• Се воспоставува врз база на клинички наоди.
• Риноскопија или ендоскопија на носот.
• Тестови за снимање : КТ или МРИ и РТГ.
• Некогаш можат да се направат и дополнителни испитување како што се: биопсија на синуси, назална цитологија, тестови за имунодефицитарност, цистична фиброза и сл.
• Тест за алергија

Терапија

Терапијата кај синузитот се состои од примарна цел дренирање на синусните празнини. Тоа може да се прави со: хирушки третман (пункција на синуси), и медикаментозен третман. Медикаментозниот третман се состои од:

1. Симптоматски

• Орални алфа-адренергични вазоконстриктори (pseudoefedrine и phenylephrine) 10-14 дена
• Локални вазоконстриктори (пр. oxymetazoline hydrochloride) 3 до 5 дена.

2. Емпириски

Антибиотски третман се вклучува при сомнение за бактериска синусна инфекција и трае 14 дена.

Антибиотици од прва линија се:

• Амоксицилин
• Кларитромицин
• Азитромицин

Антибиотици од втора линија се:

• Амоксицилин-клавулонска киселина
• Втора или трета генерација на цефалоспорини
• Флуорокинолони
• Клиндамицин

Како супортивна терапија на горенаведената може да се вклучи:

• Инхалации на пареа од камилица или жалфија
• терапија со топлина и топли облоги (Кварцна ламба, инфрацрвено светло)
• Прекин на пушењето.

Конвенционалните терапевтски модалитети, вклучително антимикробни агенси, гликокортикоиди и деконгестанти, често се ограничени од несакани ефекти и субоптимална ефикасност.

Во овој контекст, Serrapeptase (Serratiopeptidase), протеолитички ензим деривиран од бактеријата Serratia marcescens, се истакнува како ветувачка алтернатива. Овој ензим, со децении употребуван во Азија и Европа, нуди мултифакторско дејство: антиинфламаторно, мукорегулаторно и фибринолитичко, што го позиционира како идеален додаток за оптимизација на респираторното здравје.

Серапептазе е изолиран од микроорганизми кои се автохтони во дигестивниот систем на свилените буби и ензимот има многу силно дејство на разлагање на протеини. Всушност, овие микроорганизми го продуцираат овој ензим со кој се разградува листот на дудинка со која ларвите се хранат и потоа тие можат да ја изградат чаурата на свилената буба. Изолацијата на овој ензим била во 60-тите години на минатиот век се применува како анти-инфламаторно и анти-едематозно, како и аналгетско средство, ширум светот како средство- додаток при клиничката рехабилитација на пациентите.

Серапептазата функционира преку хидролиза на протеински депозити, мртви ткива и фибрин, со што се намалува воспалението и се олеснува елиминацијата на патолошки акумулации. Во контекстот на хроничен синузит, нејзините клучни терапевтски придобивки вклучуваат:

– Модулација на вискозноста на мукусот: Ензимот ја разградува густата мукузна секреција во синусите, промовирајќи подобрена дренажа и редукција на интрасинусниот притисок. Ова резултира со значително олеснување на назалниот проток и минимизација на конгестијата, овозможувајќи брзо враќање на нормалното дишење.

– Потентно антиинфламаторно дејство: Преку инхибиција на инфламаторни медијатори, серапептазата нуди ефекти слични на нестероидните антиинфламаторни лекови (НСАИЛ), но со супериорен профил на безбедност и помалку адверзни реакции. Ова доведува до редукција на едемот, болката и хиперемијата во синусните шуплини, подобрувајќи го квалитетот на животот на пациентите.

– Брзо симптоматско олеснување и превенција на компликации: Клинички студии индицираат дека серапептазата може да ги намали болката, назалните секрети и обструкцијата во рок од 3-4 дена.

Дополнително, нејзиното антибиофилмско дејство спречува формирање на бактериски колонии, што е критична етиолошка компонента во хроничните инфекции, со што се намалува ризикот од рецидиви и се промовира долгорочна респираторно благосостојба.

Емпириските докази за ефикасноста на серапептазата се базираат на ригорозни клинички истражувања, кои ја потврдуваат нејзината улога како високо-ефективен терапевтски агенс. Клучни публикации вклучуваат:

– Истражувањето на Nakamura et al. (2003) кај пациенти со хронични респираторни заболувања покажа намалување на волуменот на спутумот, вискозноста и неутрофилната инфилтрација по 4-неделна терапија, со импликации за слични бенефиции во синузитот поради заедничките патофизиолошки механизми

– Систематскиот преглед од Bhagat et al. (2013) анализира 17 клинички студии, потврдувајќи го антиинфламаторното, антиедематозното и фибринолитичкото дејство на серапептазата, со особени апликации во респираторните состојби како синузит

Овој преглед ја нагласува нејзината супериорност како безбедна алтернатива на конвенционалните лекови.

– Современ преглед од 2020 година ја потврдува ефикасноста на серапептазата во респираторното здравје, вклучително синузит, преку редукција на мукусот и воспалението, позиционирајќи ја како премиум опција за природна терапија,

Серапептазата е безбедна за краткотрајна употреба и нуди предност пред синтетичките лекови поради нејзиното природно потекло и намален ризик од интеракции, со минимални несакани ефекти како гастроинтестинални нарушувања или алергиски реакции.

Заклучок

Serrapeptase се етаблира како револуционерен, научно поддржан додаток кој нуди супериорно управување со хроничен синузит, комбинирајќи ефикасност, безбедност и природни бенефиции. Со нејзиното интегрирање во терапевтскиот режим, пациентите можат да очекуваат брзо олеснување и подобрен квалитет на живот. Пред употреба – консултирајте се со здравствен професионалец за персонализирана апликација и започнете го патот кон оптимално респираторно здравје.