Aktori ynë më simpatik i cili nuk e kufizon talentin e tij për të vepruar vetëm në skenën e teatrit dhe e falënderojmë për këtë

Çdo gjë që prek këtë zotëri të ri simpatik e kthen atë në art. Nga teatri, te televizioni si moderator, te skena muzikore, Zharko ka një natyrë të jashtëzakonshme kameleoni dhe përshtatet me sukses në të gjitha këto skena të ndryshme. Përmbledhja e tij me poezi “Flutura” është një tjetër në një seri dëshmish se ky aktor i talentuar merr frymë për artin. Sidoqoftë, ajo që i bën përshtypje të veçantë Zharkos është dashuria, përkushtimi, profesionalizmi me të cilin ai i afrohet të gjitha projekteve të tij. Gjithmonë ka pasion në sytë e tij, ka gjithmonë energji pozitive, ka gjithmonë vullnet dhe, pikërisht për shkak të kësaj, ne jemi të sigurt se Zharko vetëm do të ketë sukses. Por, nëse ai arrin të fusë të njëjtën nxitje për përparim në të paktën një të ri, nëse arrin të mbytë letargjinë, indiferencën, injorancën në të cilën të rinjtë fundosen, atëherë do të themi me zë të lartë se Zharko arriti të tejkalojë veten. Apo ndoshta ai tashmë e ka bërë atë …

Ndërsa një aktor piqet në karrierën e tij, si aktor ai bëhet gjithnjë e më i sigurt në rolet që luan dhe i interpreton ato me lehtësi. Si dhe kur arrihen ato cilësi aktrimi apo dalin në pah vetëm kur aktori merret me mend për rolin?

‘Aktorët jetojnë më gjatë se njerëzit e zakonshëm’, pse është kështu? Aktori në skenë çdo natë, për të paktën dy orë, nuk e jeton jetën e tij, por i jep hua vetveten e tij jetës së personazhit, duke u nisur për në një botë tjetër imagjinare. Kalimi nga jeta ime private në jetën e një personazhi është rruga drejt pjekurisë së aktrimit. Pasi të futemi në ‘lëkurën’ e personazhit duhet të harrojmë veten dhe ta bëjmë atë lëkurë sa më të rehatshme që mund të jetë, këtu është sekreti i ‘gjetjes’ së personazhit, mund të na shtrëngojë pak, mund të jetë pak më i gjerë, por kjo është arsyeja pse aktrimi është gjithashtu një zanat ku ne duhet të bëjmë dhe të përshtatim karakterin tonë sipas masës. Aktrimi është një mënyrë jetese, e doni apo e jetoni apo jo … nuk ka vend për ekuilibër.

A keni gënjyer ndonjëherë auditorin, duke mos u ndier rehat në rol, duke mos e gjetur veten në të dhe duke u përpjekur ta bëni thjesht punën në mënyrë profesionale? Mendoni se kjo dihet apo vetëm aktori e di?

Në një periudhë prej një deri në tre muaj, për aq kohë sa krijimi i një personazhi, pra krijimi i një shfaqjeje ose xhirimi i një filmi, nëse aktori nuk arrin të gjejë ngushëllim te personazhi, atëherë ai nuk duhet të mundoj veten dhe të tjerët. Procesi i krijimit të një personazhi është i vështirë, por kur jeton për të, nuk ka asgjë më të mirë. Ka ditë kur personazhi që keni krijuar në një performancë të caktuar, në një shfaqje, nuk do të shkëlqejë me shkëlqim të plotë, por në fund të ditës auditori pagoi një biletë dhe është kjo është puna juaj, që askush të mos ju njeh dhe të bëni punën tuaj më së miri dhe ‘të aktroni’.

Ju nuk e kufizoni artin vetëm në skenën e teatrit, ju këndoni, krijoni, moderoni emision … sa të gjithë këto projekte të ndryshme ndërtojnë karakterin tuaj profesional dhe a është e mundur që një profesion të përjashtojë ose rrezikojë tjetrin? Megjithatë, cila nga artet është dashuria juaj më e madhe?

„There is no business like showbusiness.“

Të gjitha këto gjëra lidhen me njëra-tjetrën në të gjitha gjërat që bëj unë i vë nga gjëra të tjera, një përzierje artesh, shfaqje, aktrim-muzikë, muzikë-aktrim, moderim-aktrim-muzikë dhe shumë ndryshime të tjera në një temë. Funksionimi im është i tillë që njëri pa tjetrin nuk funksionon për mua, por prapëseprapë baza e gjithçkaje është aktrimi.

“Xhentelmen magazin” është një projekt i mrekullueshëm, një freskim i madh në shumë mënyra – një moderator i këndshëm, i natyrshëm, i cili shpreh, sillet dhe duket pikërisht brenda mesazhit kryesor që përpiqet të përcjellë çdo shfaqje, dhe nga ana tjetër, mysafirët janë të shkëlqyeshëm. Sa jeni në jetën tuaj private zotëria (fisniku) që shohim para ekraneve të vogla? Cilat cilësi duhet të ketë një i ri në mënyrë që të quhet zotëri, duke mos devijuar nga kohët moderne? Deri në çfarë mase është e mundur që zakonet e vjetra të zotërisë të mbijetojnë dhe të përshtaten në këtë epokë dixhitale, dhe a duhet të krijojmë shprehi të reja të tipit – telefoni në “silent” gjatë kohës së drekës?

Faleminderit! Ne shpesh flasim në shfaqje se baza e zotërillëkut/fisnikërisë është sjellja e mirë, dhe kjo vjen kryesisht nga edukimi në shtëpi si bazë, dhe më tej varet sa do të investoni vetë. Bazuar në sa më sipër, dua të deklaroj se kudo dhe gjithmonë përpiqem të jem e njëjtë kudo, publikisht dhe privatisht, fisnikëria (zotërillëku) është një gjendje shpirtërore, o e keni o s’e keni, nëse e keni më tej është e lehtë. Rruga është e gjatë, dikush mëson ndërsa është gjallë, por vullneti për të mësuar dhe përmirësuar veten është një gjë e bukur dhe vendimtare. Kjo është arsyeja pse është thelbësore, veçanërisht për brezat e rinj, që të duan të ushqejnë një mënyrë jetese të tillë në mënyrë që ata të mund ta njohin, mësojnë dhe zbatojnë atë “lifestyle”. Fisnikëria, veçanërisht në vendin tonë, është një lloj në zhdukje dhe kjo është arsyeja pse ne së pari duhet t’u kthehemi zakoneve të mira themelore, dhe vetëm atëherë të krijojmë zakone të reja.

“Teatri është një magji që krijohet tani dhe këtu dhe ka shumë adrenalinë dhe jetë dhe me të vërtetë kush nuk dëshiron të preket prej tij, humbet shumë.”

Jeta gjatë Koronës – çfarë ka ndryshuar tek ju, çfarë ju ka mësuar ajo? Si jeton teatri gjatë kësaj pandemie, a është kjo ndalesë një goditje e madhe kulturore për kulturën që është pika jonë e dobët gjithsesi?

Përpara kurorës në një intervistë më pyetën se çfarë i duhet shumë botës dhe thashë HESHTJE dhe disi pas një stuhie të tërë numrash, infeksionesh, etj., pati një heshtje që ishte mjaft e gjatë dhe me zë të lartë për të gjithë ata që kishin nevojë të kuptonin dhe shikoni se ku janë dhe çfarë duhet të ndryshojnë në jetë. Teatri dhe arti në përgjithësi definitivisht u ndërpre, por unë mendoj se kjo u jep njerëzve më shumë dëshirë për atë anë të jetës dhe për atë lloj shoqërimi, dhe më në fund fillon sezoni i ri, kështu që le të shohim se çfarë do të sjellë.

Gjatë ditëve të karantinës, u transmetuan pothuajse të gjitha serialet dhe filmat maqedonas, si dhe regjistrimet e shfaqjeve teatrale. Shfaqjet nuk arritën të mbajnë vëmendjen time (besoj se nuk jam i vetmi) dhe kështu mezi prisja të ulesha në sediljet e kuqe. Por sa gjenerata të reja që shikojnë vazhdimisht telefonin, drejtojnë kokën për të parë bukuritë e teatrit dhe për të ndjerë adrenalinën teatrale? A është koha e re dhe të gjitha këto masa një kërcënim për teatrin?

Ne jetojmë në një kohë kur gjithnjë e më shumë njerëz po kthehen në sociopatë dhe, nga ai këndvështrim, korona dhe karantina ishin në dobi të një numri të madh të njerëzve. Kjo nuk është mirë, sepse njerëzit janë qenie shoqërore, të krijuara për jetë në bashkësi, pavarësisht se si tingëllon kjo në kohët ‘moderne’, kështu që unë mendoj se të gjitha këto masa janë bërë një kërcënim për vetë shoqërinë, jo vetëm për teatrin. Po krijohen breza pasivë që nuk duan të dalin jashtë zonës së rehatisë, dhe kjo është shkatërruese. Teatri është një magji që krijohet tani dhe këtu dhe ka shumë adrenalinë dhe jetë dhe me të vërtetë kush nuk dëshiron të preket prej tij, humbet shumë.

Si e kaluat fëmijërinë tuaj, cilat ditë i shikoni me kënaqësi dhe a keni marrë ndoshta disa këshilla dhe praktika që do t’ua përcillnit fëmijëve tuaj në të ardhmen?

Unë ende jetoj fëmijërinë time, edukoj “fëmijën” në mua dhe ky është një nga nxitësit kryesorë në jetën time, vetëm në këtë mënyrë ju mund të qëndroni krijues në këtë botë dhe të shijoni të gjitha bukuritë që jeta i shërben. Sigurisht që unë kam marrë këshilla dhe marr këshilla çdo ditë dhe në të ardhmen do të shikoj që t’ua përcjell jo vetëm fëmijëve të mi, por të gjithë atyre që kanë nevojë, dhe këshilla të mira nevojiten nga të gjithë.

“Aktrimi është një mënyrë jetese, o do dhe jeton o jo … nuk ka vend për ekuilibër.”

Ju lini përshtypjen se gjithçka që bëni, e bëni me dashuri. Ju e tregoni publikisht dashurinë tuaj për gruan tuaj, kështu që a është dashuria shtytësi juaj më i madh në jetë?

Dashuria fëminore është dashuria më e pastër që dikush mund të japë dhe të marrë, prandaj them se e ushqej fëmijën brenda meje, sepse në kombinim me personin që ndërtoj me vetëdije, në të cilën investoj, ato janë një recetë e shkëlqyeshme për marrjen dhe dhënien e dashurisë. Padyshim që dashuria është shtytësi im më i madh, sepse pa dashuri nuk jam asgjë. Dashuria është nxitësi më i madh për të gjithë, por jo të gjithë e pranojnë atë, sepse jeta mund të japë goditje serioze të ulëta dhe të paparashikueshme dhe gjithçka që pengon njerëzimin dhe mbase kjo është arsyeja e shfaqjes së sociopatëve, për të cilët fola më lart – mungesa e dashurisë. Unë publikisht e tregoj dashurinë time për të gjithë, për jetën, për të dashurit e mi, veçanërisht për shokun tim të shpirtit dhe bëj thirrje publike për DUHUNI.

Përveç artit, a keni ndonjë mënyrë vetanake për të shpëtuar nga realiteti, dhe veçanërisht nga mediat sociale?

Sporti dhe gatimi janë pasioni im i madh. Dhe mbi të gjitha ik nga gjithçka duke jetuar jetën time.

Cila është formula juaj për shëndet të mirë dhe shpirt të hareshëm që do të ndani me lexuesit? Ndoshta udhëtimi luan një rol?

Pra, nga sa më sipër, disa gjëra mund të konkludohen, por unë do të sublimoj: Dashuri-lutje-qeshje-sport-muzikë-poezi-teatër-film-seks-udhëtime-ëndërr-ushqim-familje-të qeshura-lutje-dashuri. Udhëtimi sigurisht që luan një rol në jetë, duke zbuluar botët e vjetra, kulturat, zakonet, zbulimin e vendeve të reja dhe pushtimin e majave të reja, takimin e njerëzve të rinj dhe ndarjen e dashurisë me botën – e paçmueshme.