Talent aktrimi për të gjitha brezat

Fëmijët e njohin si princeshë Flora apo Rose e shëmtuar, të rriturit e njohin si Isaura nga seriali “Prespav”, por pakkush e di se pas gjithë këtyre personazheve fshihet e njëjta aktore, e talentuara Emra Kurtishova.

Pasi mbaron Fakultetin e Arteve të Dramës, Emra vendos ta “pjekë” në mënyrë të vështirë zanatin e saj të aktrimit, duke u punësuar në Teatrin për Fëmijë dhe të Rinj, ku vazhdimisht është nën sulmin e kritikave të sinqerta të fëmijëve.

Sot, pas një dekade, Emra ruan ende me mjeshtëri vëmendjen e fëmijëve dhe në sfond merr pjesë në krijimin e brezave kulturorë që marrin jetojnë për artin.

Por talenti i saj nuk ndalet me kaq! Sapo heq kostumin e hareshëm teatror, Emra qëndron para ekraneve televizive dhe duke u shndërruar në shërbëtoren Isaura, arrin të bëjë të qeshin të gjithë brezat, por edhe të inkurajojë thyerjen e stereotipeve në shoqërinë tonë.

Në epokën e telefonave inteligjentë, po bëhet gjithnjë e më e vështirë të mbash fëmijët të fokusuar!

Në një epokë të pandemive dhe krizës ekonomike globale, po bëhet gjithnjë e më e vështirë për t’i bërë të rriturit të buzëqeshin!

Por, duket se kjo aktore ia del të dyja! Këtu qëndron madhësia e talentit të saj.

Qoftë në teatër apo në TV, ju i jepni jetë çdo personazhi që luani. Por a është më e vështirë të veprosh përpara fëmijëve apo të rriturve?

Fillimisht, për t’ju falënderuar për fjalët e mira, më vjen mirë që kam lënë një përshtypje të tillë me rolet e mia të mëparshme në teatër dhe seriale.

Sa i përket audiencës së fëmijëve, më duhet të pranoj se fatkeqësisht ka stereotipe si: “Është e lehtë të luash para fëmijëve!”, Përkundrazi, është më e lehtë të luash për të rriturit, sepse të rriturit dinë të të lavdërojnë dhe të thonë një fjalë të bukur edhe kur je i vetëdijshëm se shfaqja është nga ato që do të jetë me jetëgjatësi të shkurtër.

Kjo “aftësi” te fëmijët është e pazhvilluar, ndaj arrijmë në përfundimin se kjo është audienca më e ndershme që reagon me emocione të pastra, pra ose pranon ose refuzon. Për këtë jam i lumtur që jam pjesë e Teatrit për Fëmijë dhe të Rinj prej 10 vitesh.

Cila është dashuria më e madhe për ju, teatri apo filmi?

Më pëlqen edhe teatri edhe filmi. Nuk mund të veçoja arsyen që e gjej veten në të dyja botët.

Teatri është një magji që ndodh këtu dhe tani, nuk ke të drejtë të gabosh sepse çdo gabim sjell një gabim të ti dhe kjo është një disfatë për çdo aktor, prandaj duhet përqendrim i plotë. E dua sepse teatri lejon kalimin e personazheve nga shfaqja në shfaqje, asnjë shfaqje nuk është e njëjtë me atë të mëparshmen.

Të luash para kamerës është një histori tjetër, mendoj se nuk kam përvojë të mjaftueshme që të mund ta përshkruaj ndjesinë më në detaje, por gjithsesi jam i vetëdijshëm që është një sfidë e madhe për mua dhe më tërheq.

Kamera “blen” një shkrepje që qëndron përgjithmonë, dhe nuk ka më kthim… sa më shumë të japësh nga vetja, aq më shumë do të qëndrojë. Prandaj është një sfidë dhe një nxitje e madhe për çdo aktor.

Si u dashurove në fakt me aktrimin dhe vendose të bëheshe aktore?

Dëshira për të shkuar në teatër më lindi kur takova një shok, prindërit e të cilit punonin në Teatrin e Dramës, kur isha 12 vjeç. Kemi shkuar shumë shpesh në teatër, disa nga shfaqjet i kemi parë shumë herë… nuk kemi humbur asnjë premierë.

Ndonjëherë ndodhte në shkonim në prapaskenën e aktorëve. Kjo ndjenjë është e pazëvendësueshme… Po, me shumë mundësi çdo shfaqje, çdo shkuarje në prapaskenë, kostumet, tekstualisht gjithçka që lidhet me teatrin e duan vërtet këtë profesion.

Nga ky këndvështrim, duke pasur parasysh natyrën time introverte i fëmijë, më duhet të pranoj se vendimi për të qenë një aktore ka qenë vendim i guximshëm, jam udhëhequr nga ajo dëshirë e cila ka qenë e vërtetë dhe e guximshme.

A do të thotë aktrim mësim i vazhdueshëm dhe përmirësim i talentit?

Absolutisht, duhet dhe patjetër. Thuhet që aktrimi është artizanat, një mjeshtri e cila tërë jetën mësohet, “vidhet” nga njerëzit me përvojë.

Cilët aktorë dhe filma ju shërbejnë si frymëzim deri më sot?

Meril Strip në Sophie’s Choice. Nëse e shikoni filmin, do të jetë e qartë për çfarë e kam fjalën. Me fjalë nuk mjafton të përshkruaj atë që aktrimi e ngërthen në vetvete.

„Qëllimi i këtij seriali “Prespav” është t’i tregojë publikut se me çfarë banalitetesh kemi të bëjmë në jetë dhe sa ato përfaqësojnë përditshmërinë tonë.“

„Personazhi im është diametralisht i ndryshëm nga personazhi i Isaurës, por sfida është të luash një personazh të kundërt me karakterin tënd.“

Roli në “Prespav” ju solli sukses personal, por edhe sukses në serial. Si e përballoni ju personalisht peshën e suksesit, a ndjeni presion nga mjedisi i nxitur nga popullariteti juaj?

Kur incizuam episodin e parë të sezonit të tretë nuk isha mjaft i vetëdijshëm se në cilat ujëra po notoj. E dija që bëhej fjalë për një serial jashtëzakonisht të njohur, por nuk prisja shumë, sepse bëhej fjalë për një personazh të një episodi.

Për një kohë shumë të shkurtër filluan të më njihnin, të më ndalonin të më fotografojnë fëmijët në teatër, të reagojnë në paraqitjen tonë të parë në shfaqje.

Nuk mund të them se ndiej presion, përkundrazi, është një ndjenjë e mirë kur e di se është e pranuar nga publiku, kur e di që ia vlen puna jote, sidomos kur e sheh me sytë e tu emocionet që nuk kontrollohen. E gjithë kjo më jep kënaqësi të madhe, por edhe më jep detyra të vështira dhe inkurajim për zhvillim të mëtejshëm në çdo projekt të mëpasshëm.

Shumë aktorë thonë se është më e vështirë ta bësh publikun të qeshë sesa t’i trishtosh. Cili është qëndrimi juaj, duke qenë se jeni shumë mirë me humorin?

Unë do të pajtohem me kolegët e mi.

Më kujtohet profesori im i FAD-së duke thënë se komedia është matematikë, çdo llogaritje e gabuar është e barabartë me një rezultat të pasaktë, dhe në të vërtetë është.

Komedia është një aftësi, një detyrë e vështirë për të mbajtur vëmendjen e publikut, sidomos në ditët e sotme ku kemi 200 tragjedi në ditë.

A i bëni njerëzit të qeshin edhe në jetën tuaj private?

Mund të them nëse mund të përdor ndonjë “të gjelbër”, por gjithçka varet nga mjedisi. Unë e kontrolloj marrëdhënien time dhe nuk relaksohem lehtë, sepse nuk dua të tërheq vëmendjen te vetja.

Unë nuk jam nga ata njerëz që nuk di të flas dhe as nuk mendoj se duhet të bëj stand-up komedi, megjithëse ekziston një klishe që nëse je aktor duhet të thuash batuta dhe të bësh nga vetvetja gjithçka që nuk je private.

Personazhi im është diametralisht i ndryshëm nga personazhi i Isaurës, por këtu qëndron edhe sfida të luani një personazh të kundërt me karakterin tuaj, sidomos kur publiku e pranon atëherë e dini se jeni në rrugën e duhur.

Çfarë po përgatitni për ne në këtë moment?

Aktualisht jam duke luajtur pjesët në repertor në Teatrin për Fëmijë dhe të Rinj. Më në fund, pas dy vitesh në repertor i kthejmë shfaqjet me më shumë se pesë aktorë, sepse protokollet e Covid-it nuk lejonin më shumë se pesë persona të luanin në skenë. Po punohet intensivisht për shfaqjet e reja dhe këtë muaj njëra prej tyre do të ketë premierën.

Një hapësirë e hapur me një program të zgjeruar është paralajmëruar këtë verë, ku fëmijët dhe të rinjtë do të ndihen të sigurt për të qenë vetvetja, krijues, duke pasur mundësi të përfshihen në aktivitete artistike.

Projekti mbulon artin dramatik, artin e baletit dhe atë muzikor. Organizator i këtij projekti është produksioni Bullfrogs. Në vjeshtë paralajmërohen projekte të reja, por për të më vonë.

Filmi ka një fuqi të jashtëzakonshme për të ndikuar në kulturën e të jetuarit, ndaj a ndiheni përgjegjës për atë që prezantoni përmes rolit? Sa e gatshme jeni të bëni kompromis në rast se roli juaj promovon pikëpamje krejtësisht të ndryshme nga ato personale?

“Prespav” është një sitcom i bazuar në stereotipe që fatkeqësisht janë ende pjesë e shoqërisë sonë. Qëllimi i këtij seriali është t’i tregojë publikut se me çfarë banalitetesh kemi të bëjmë në jetë dhe sa ato përfaqësojnë përditshmërinë tonë. Prandaj, nuk shoh ndonjë arsye për përgjegjësi, sepse çdo personazh në serial është real dhe jam i sigurt se ekziston diku.

Për rolet që promovojnë pikëpamje të ndryshme nga të miat, mund të arrihet një kompromis nëse nuk më ofrohet diçka që mund të më rrezikojë, mbi të gjitha, si individ. Dua sfida, por jo rreziqe.

Sa kotësi dhe diskriminim ka në artin tonë filmik dhe dramatik?

Kotësia ekziston në çdo profesion, edhe në këtë. Për fat të mirë, qëndroj larg çdo gjëje që mund të më lëndojë ose poshtërojë. Deri tani nuk kam pasur eksperienca të këqija, sepse rrethi në të cilin punoj nuk ka lidhje me kotësinë apo predispozitat diskriminuese.

Nuk ju pëlqejnë shumë mediet sociale … Por, përveçse ishin të këqia, ata shpesh shërbenin edhe për mirë. Ndoshta çelësi është dozimi i tyre i balancuar?

Nuk kam asgjë kundër rrjeteve sociale, i çaktivizoj profilet kur mendoj se e kam “tepruar” me informacionin dhe shumë kujtime nëpërmjet tyre. Në këtë mënyrë ruaj psikikën time dhe fokusohem në diçka tjetër.

Padyshim se edhe ato shërbejnë mirë, do të ishte mirë që të përdoreshin vetëm për këtë.

Po, ndoshta çelësi është në ekuilibër, vetëm unë jam nga ekstremi në ekstrem. Mua më ndodh gjatë ditës që nuk hap fare rrjet social, ndaj kur shkoj në punë më duket sikur kam rënë nga Marsi.

Si ju pëlqen ta kaloni kohën tuaj të lirë?

Filma, seriale, miq, kafshë shtëpiake … kënaqësi!

Cila është motoja juaj për një jetë të shëndetshme dhe të lumtur?

Të mos prekim jetët e të tjerëve! Ne kemi tonën, një…