Shumë mund të quhen aktorë, por pak janë yje. Aktorja e re, Angela Dimitrova, ngadalë por sigurt ec drejt yjeve, sepse ajo ka gjithçka që i duhet për t’u regjistruar në qiellin me yje. Talenti i aktrimit i vulosur me një diplomë, muzikalitet, bukuri të jashtëzakonshme, disiplinë, profesionalizëm, por mbi të gjitha, modest dhe popullor – karakteristikat e emrave më të mëdhenj. Masat e gjera e njohën përmes serialit televiziv psikologjik “Në terapi” në të cilin ajo interpretoi karakterin kompleks të Ivanës, krah për krah me Nikolla Ristanovskin dhe Jelena Jovanova. Dashamirët e teatrit e njohin prej kohësh dhe atje, në skenën e teatrit, Angela nuk mungon në projektet e mëdha. Se çfarë pret e ardhmja, mbetet të shihet, dhe ajo me kënaqësi pranoi të na tregonte një ose dy fjalë për të tashmen.

·      Pas pushimit të detyruar, ku mbete në planin profesional? A janë dëmet në teatrin dhe filmin maqedonas të mëdha dhe të pariparueshme ose, përkundrazi, a solli izolimi produktivitet dhe krijimtari më të madhe? Çfarë po përgatitni për ne në këtë moment? 
Ky pushim që nuk e prisnim fare ndodhi saktësisht një javë para premierës së shfaqjes për të rinj “Çfarë është dhunuesi?” në Teatrin për fëmijë dhe të rinj, me regji të Hana Milenkovska. Më vjen shumë keq që vetëm 7 ditë nuk arritëm të luajmë premierën. Kjo i ndodhi teatrit dhe filmit dhe një pushim i detyruar, për shkak të të cilit pasojat negative, por edhe ato pozitive, do të reflektohen më vonë dhe do të ndikojnë në punën e mëtejshme. Ndonjëherë pushimi është i mirë për të parë se sa larg kemi arritur, çfarë kemi bërë, çfarë mund të ndryshojmë dhe të përmirësojmë atë që krijojmë. Izolimi na ka sjellë njohuri të reja dhe na ka mësuar se duhet të përshtatemi me kushtet sa më shumë që të mos humbasim aftësinë e krijmtarisë. Ne, aktorët, nuk mund të bëjmë pa audiencën, e cila është një pjesë e domosdoshme e teatrit, dhe humbja më e madhe për momentin është se nuk mund të luajmë para saj. Teatrot ngadalë po hapen dhe gjëja e parë që ne planifikojmë të bëjmë është të mbarojmë shfaqjen që kemi filluar tashmë dhe të vazhdojmë të krijojmë të reja. Dhe sesi teatri dhe filmi do të shkojnë më tej, sa do të ndikojë ky ndryshim, mbetet të shihet.

·       Aktorët që kishin përvojë edhe teatrale edhe filmike pas vetes, sërish, i japin më shumë përparësi dhe dashuri teatrit. A i përkisni atij grupi? Padyshim, publiku i filmit është më i madh, dhe epidemia na ka treguar se na mungojnë filmat maqedonas, veçanërisht filmat serik. Atëherë pse nuk forcohen projekte të tilla TV? Dhe pse të mos xhirohen seriale ose filma të tillë të përditshëm, ato që kuptohen në shikim të parë, por gjithmonë përdorin disa tema komplekse ose veprime ushtarake?
Dashuria ime për teatrin dhe filmin është e barabartë dhe nuk do të doja t’i ndaja, sepse të dy kanë bukurinë dhe specifikën e tyre që më mbushin në mënyra të ndryshme. Unë mendoj se duhet të prodhohen më shumë seriale maqedonase sepse kjo është mënyra më e lehtë dhe e shpejtë për të arritur audiencën që nuk vjen në teatër. Publiku më i gjerë e sheh atë që po i shërbehet asaj, nëse xhirohen dhe transmetohen më shumë seriale maqedonase, atëherë ajo do t’i shikonte ato. Në vitet e mëparshme kishte një valë shumë të mirë të serialeve maqedonase, të cilat shpresoj të mos jenë vetëm një valë dhe do të vazhdojnë të praktikohen në vitet e ardhshme. Personalisht, më pëlqen seriali më shumë sepse ato kanë një periudhë më të gjatë kohore në të cilën mund të trajtohen më shumë tema, probleme dhe histori. Ne harrojmë që njerëzit jo gjithmonë dëshirojnë të dëgjojnë histori nga e kaluara, ata gjithashtu duan të shohin gjëra të përditshme që u ndodhin, për shembull, si të përballen me problemet sot, çfarë po ndodh këtu, në mjedis, në botë, çfarë të presin në të ardhmen etj. Gjërat e thjeshta janë gjithmonë më të vështirat për t’u bërë dhe përjetuar, por ato gjithmonë arrijnë audiencën.

·       Një person që shkon në teatër, e di saktësisht se çfarë aktorë të talentuar kemi, por a jemi ne si shoqëri të vetëdijshme për këtë dhe a i vlerësojmë mjaft artistët? Si ndiheni personalisht lidhur me këtë çështje?
Duke parë situatën e sotme, ne ishim të parët që u mbyllëm gjatë kësaj periudhe dhe të fundit që vazhduam punën, pra u kthyem në normalitetin e ri. Unë mendoj se puna që e investojmë dhe angazhimi me të cilin punojmë për çdo shfaqje të re nuk vlerësohet sa duhet. Më pak njerëz janë të vetëdijshëm për procesin që kalojmë për të arritur rezultatin përfundimtar dhe ai rezultat nuk njihet gjithmonë. Por në fund të fundit ka njerëz që janë gjithmonë aty për të na mbështetur dhe vlerësuar punën tonë, dhe kjo është audienca besnike.

·       Ju keni vepruar krah për krah me aktorët shumë të njohur si Nikola Ristanoski, Jelena Jovanova, Tanja Kocovska, Biljana Dragicevic – Projkovska, a e përdorni me mençuri kohën e kaluar me ta për të marrë sa më shumë shkollë praktike? A janë të gatshëm aktorët tanë me përvojë për të drejtuar kolegët e tyre të rinj? A ka një miqësi të sinqertë midis aktorëve?
Shumica e aktorëve tanë më me përvojë janë shumë të prirë për të drejtuar dhe këshilluar për profesionin tonë, si të merren me sfidat që sjell ky profesion dhe si të mësojnë nga secila përvojë pavarësisht nëse ishte e mirë apo e keqe. Sa herë që luaj me një nga kolegët e mi më të vjetër, kërkoj të mësoj më shumë dhe të frymëzohem nga dëshira e tyre e pashtershme për të punuar dhe krijuar. Unë jam nga natyra shumë  komunikatave dhe gjithmonë në humor për miqësi, kështu që kur jam pjesë e një procesi, pothuajse gjithmonë afrohem me kolegët e mi dhe mund të them se ekziston një miqësi e sinqertë, jo gjithmonë, por ekziston.

·       Ju keni një bukuri të jashtëzakonshme, nuk shkriheni në turmën e vajzave maqedonase. A është përparësi apo mangësi në prova dhe në jetë në përgjithësi?
Faleminderit për komplimentin. Unë mendoj se kjo është një avantazh, sepse dallimet ose diferencat na bëjnë ato që jemi, ashtu siç jemi. Ne të gjithë jemi të ndryshëm dhe kjo është bukuria e madhe. Nëse të gjithë jemi njësoj atëherë nuk do të jemi interesant.

·       A keni ndonjë dëshirë të paplotësuar profesionale – film, shfaqje, aktor apo aktore në të cilën dëshironi të aktroni? Po në lidhje me idhujt tuaj, a ka ndonjë që ju frymëzon?
Uf … lista është shumë e gjatë, veçanërisht për aktorët dhe aktoret me të cilat do të doja të luaja dhe normalisht të mësoja prej tyre. Më pëlqen të eksperimentoj, kështu që do të provoja në çdo zhanër filmi, seriali dhe lloji të aktrimit. Unë inspirohem çdo ditë nga kolegët, miqtë, serialet, filmat, librat dhe muzika.

·      Si dukej një ditë e e zakonshme e aktores së re dikur dhe si duket ajo sot? Çfarë ju mungon më shumë nga jeta juaj e më parshme? A ka ndonjë aspekt, mësim apo zakon pozitiv që keni fituar në muajt e fundit?
Nga një ditë shumë e ngarkuar me prova në mëngjes dhe shfaqje në mbrëmje e deri te momentalisht dita e kaluar në shtrat me një seri të mirë Netflix dhe çaj të nxehtë. Një gjë që kam mësuar është se nuk mund të jetoj pa aktruar në skenë, se kam shumë energji dhe kreativitet që nuk di ta kanalizoj përveçse duke krijuar dhe vepruar në skenë dhe film. Dhe për shkak të kësaj energjie time, unë e përqendrova këtë periudhë dhe i kushtova shumë kohë vetes dhe duke reflektuar mbi gjërat që ndodhin, të cilat kur jemi të preokupuar me punë i harrojmë. Puna me veten tonë është një nga gjërat më të rëndësishme në jetë dhe nuk duhet ta harrojmë atë dhe të humbasim në shpejtësinë e kohës së sotme.

 

 
·      Çfarë e ushqen shpirtin tuaj në kohën tuaj të lirë, çfarë lloj muzike ju pëlqen të dëgjoni dhe cila është marrëdhënia juaj me sportin dhe ushqimin? A kujdeseni për një mënyrë jetese të shëndetshme apo gjithçka i është lënë spontanitetit të imponuar nga rinia juaj?
Unë thjeshtë e ushqej shpirtin tim me të gjitha llojet e muzikës, kjo varet nga dita, dhe me shumë vallëzim në shtëpi. Mundohem të ushtroj tre herë në javë, dhe sa i përket të ushqyerit mundohem të jem e kujdesshme se çfarë ha, aq sa mundem, sepse unë jam një adhuruese e pasionuar e ëmbëlsirave dhe kjo prish paksa planet e mia. Sidomos nëse jemi të zënë me prova dhe xhirime, për mua është më e vështirë t’i kushtoj vëmendje të ushqyerit tim.

·      Keni qenë pjesë e shkollave jashtë vendit, sa ishin udhëzuese dhe sa ua futën atë “krimbin” në kokë për të shtyrë karrierën tuaj jashtë vendit? Si e imagjinoni të ardhmen tuaj, profesionalisht dhe privatisht? 
Punëtoritë dhe seminaret që kam marrë pjesë jashtë vendit stimuluan dhe zhvilluan potencialet e pazbuluara që unë zotëroja, për të cilat nuk isha në dijeni. Unë mendoj se çdo aktor, veçanërisht një aktor i ri, duhet të vizitojë sa më shumë që të jetë e mundur dhe të mbledhë sa më shumë përvoja nga punëtori të ndryshme. Kam qenë në lloje të ndryshme punëtorish, nga gjuha e trupit, vallëzimi, shprehje të ndryshme të aktrimit, te shprehja krijuese përmes performancave dhe instalimeve artistike. Kur kjo situatë të qetësohet, unë kam në plan të vazhdoj të marr pjesë në seminare dhe seminare dhe do të isha i lumtur nëse do të kisha mundësinë të luaja diku jashtë vendit.

·      Më në fund, çfarë këshille do t’u jepnit lexuesve në këtë kohë krize? Si të arrijmë të qëndrojmë në anën e ndritshme?
Gjithçka do të kalojë. Edhe kjo situatë do të kalojë dhe shpresoj se do të sjellë ndërgjegjësim më të mirë te njerëzit për veten e tyre dhe të tjerët. Gjithmonë e kërkoj dhe shikoj anën e ndritshme për të punuar, sepse nëse nuk ka errësirë, ne kurrë nuk do ta vlerësojmë dritën. Na duhet errësira për ta njohur atë dhe