Lidhja e pathyeshme mes një djali trim dhe një liqeni të veçantë

28 gusht 2022 do të shënohet në histori si dita në të cilën i riu 16-vjeçar Marko Pejchinovski notoi 64 kilometra për 21 orë e 42 minuta, duke përfunduar segmentin Ohër – Strugë – Sh. Naumi – Ohër.
Me këtë sukses, notari i ri realizoi ëndrrën e tij dhe për një verë përfundoi 10 note në liqenin e Ohrit me një gjatësi totale prej 250 kilometrash.
Lidhja e pathyeshme mes Markos dhe Liqenit të Ohrit fillon kur ai ishte vetëm 12 vjeç, në të cilën moshë Marko arriti të përshkojë liqenin me not për 9 orë, duke lënë kështu gjurmën e tij në historinë e sportit si notari më i ri që ka kaluar me not këtë seksion.
Dhe pikërisht kur mendoni se bëmat e tij janë magjepsëse, do të mbeteni plotësisht pa fjalë kur të dëgjoni se Marko noton duke u mbështetur pothuajse 99 për qind vetëm në krahët e tij. Ky i ri vuan nga një sëmundje e rrallë e kofshës së majtë të quajtur pertes – , sëmundje e cila në rastin e tij nuk nënkupton një handikap, por më tepër një motiv që i shton peshë veprave të tij.
Kjo është një histori këmbënguljeje, guximi, disipline, dashurie, një histori në të cilën një handikap në dukje i mundshëm kthehet në një veçanti që shumë mund ta shijojnë nëse të paktën do të punonin pak me veten.
“Marko mposhti liqenin”, do të thonë njerëzit. Por Marko duket se ka pushtuar kryesisht demonët e tij.

Shumë herë u keni dhënë njerëzve një arsye për t’u ndjerë të lumtur, krenarë, të guximshëm, të veçantë. Por sa ndiheni ju personalisht i vlerësuar dhe i çmuar, duke filluar nga fqinjët e zakonshëm e deri te institucionet në vendin tonë?

Nuk mund të them nëse jam i vlerësuar dhe i çmuar sa duhet, këtë le të thonë të tjerët. Unë e bëj timen në mënyrën time dhe sipas mundësive që kam, por e di që, pavarësisht nëse janë fqinjët e mi apo institucionet në vendin tonë, të gjithë kanë respekt për mua dhe atë që bëj. Unë e vlerësoj respektin shumë më tepër se disa gjëra të tjera. Unë jam tipi i personit që i trajtoj të gjithë njësoj: Nëse i tregoj dikujt pak respekt, dua të njëjtin lloj respekti në këmbim.

Shumë herë u keni dhënë njerëzve një arsye për t’u ndjerë të lumtur, krenarë, të guximshëm, të veçantë. Por sa ndiheni ju personalisht i vlerësuar dhe i çmuar, duke filluar nga fqinjët e zakonshëm e deri te institucionet në vendin tonë?

Do të kishte qenë e çuditshme të merresha me një sport tjetër, por gjithsesi më duhet t’ju pyes, pse saktësisht vendosët për notin? A i përshtatet më së shumti trupit tënd noti apo ka diçka më shumë?

Unë, si të gjithë fëmijët, doja të luaja futboll. Por pasi u diagnostikova me një sëmundje të rrallë në kofshën e majtë të quajtur pertes, ëndrrat e futbollit u zhdukën. Isha shumë joaktive sepse nuk mund të vrapoja, të kërceja apo të ecja shumë. Më duhej një lloj sporti ku nuk do të kishte ngarkesë në këmbë.
Babai im më sugjeroi të notoja dhe pas miratimit të mjekut, fillova. Noti mbushi boshllëkun që më shfaqej. Që në ditën e parë u dashurova me këtë sport dhe deri më sot, noti ka dhe do të ketë një vend të veçantë në zemrën time.
I dëshmova vetes dhe të tjerëve, se pa marrë parasysh çfarë lloj paaftësie, gjithçka është e mundur nëse dëshiron. Noti maratonë është sporti më i vetmuar në botë, kur je vetëm me mendimet e tua, kur duhet të përballesh me to. Përmirësimi mendor që sjell ky sport ka bërë që ana ime mendore të jetë në një nivel krejt tjetër.
Në fakt, për mua noti është më shumë se një sport, diçka që më ngriti në këmbë, diçka që më shpëtoi nga depresioni, më bëri të përballesha me mendimet e mia në vend që të ikja prej tyre, noti më bëri të rritesha, më bëri të shoh botën ndryshe, më dha mundësinë të njoh shumë njerëz, më mësoi disiplinën, më tregoi sa sakrifica duhet të bësh për të pasur sukses, më dha shumë mësime jete që nuk do t’i kisha mësuar askund tjetër apo kaq herët.
Për mua, noti do të thotë një nga bekimet më të mëdha në jetën time.

Keni një lidhje të veçantë me Liqenin e Ohrit apo nuk ju intereson ku notoni, përderisa jeni në ujë?

Maratona ime e parë e vogël ishte kur isha 11 vjeç, më 2 gusht 2017. Që atëherë, liqeni, uji, noti janë bërë pjesë e pandashme e imja. Natyrisht, unë kam një lidhje të veçantë me liqenin tonë. Kur notoj në të, ndihem i lirë, i pakufizuar, më duket sikur jam në shtëpi, çdo ditë e kaluar në liqen është një ditë e mbushur mirë.

Si një notar jo shumë me përvojë, kam një respekt ndaj frikës së madhe ndaj Liqenit të Ohrit. Por ju e keni mundur atë shumë herë, kështu që pyes veten nëse ka raste kur keni frikë nga forca e tij e paparashikueshme?

Jo, deri tani nuk kam ndjerë frikë, as nga largësitë që notoj, as nga thellësia e liqenit. Por është e vërtetë që liqeni është shumë i fortë dhe i paparashikueshëm, në një moment mund të jetë një qetësi “tepsi”, dhe në tjetrën “të hap” një erë dhe dallgë të fortë. Uji në liqen, edhe pse e shohim në qetësi, “punon” dhe ndryshon vazhdimisht. Rrymat e ujit janë ato që të çojnë më shpejt te qëllimi ose të vështirësojnë notin, ndaj ke përshtypjen se po “qëndron” në vend. Liqeni ynë është një sfidë e vërtetë për çdo notar maratonë.

Ata që vrapojnë në maratonë thonë se ndërsa vrapojnë truri i tyre është në një fazë të njohur si “majmuni që kërcen”, kështu që ata vazhdimisht kërcejnë nga një mendim në tjetrin. Por ç’të themi për një notar maratonë dhe trurin e tij gjatë notit për kaq gjatë? Çfarë mendoni në ato momente?

Në ato momente mendoj për gjithçka. Mbeta vetëm, shikoj në thellësi dhe mendoj se jam në një lloj humnerë. Mendoj për të kaluarën, të tashmen, të ardhmen, të gjitha të mirat dhe të këqijat, është një betejë e vazhdueshme me mendimet e mia, me të cilat duhet të përballem në çdo notim. Me forcën e vullnetit i ndrydh kujtimet e këqija nga e kaluara, ndërsa në mendimet pozitive gjej motive shtesë për të pasur sukses në realizimin e qëllimit tim. Shpesh përpiqem të mos mendoj për asgjë. Zgjedh disa këngë që vazhdoj t’i këndoj në kokë, kështu që më shërbejnë si relaks, por edhe si ruajtës i ritmit me të cilin notoj.

Sa i përgatitur fizikisht dhe mendërisht duhet të jesh për të notuar 64 km në moshën 16 vjeçare? Është më e nevojshme e para apo e dyta apo ndoshta çelësi qëndron në diçka të tretë?

Për të notuar 64 kilometra në moshën time, duhet të jeni të përgatitur mirë mendërisht dhe fizikisht. Pra, njëra nuk mund të bëjë pa tjetrën. Për të qenë fizikisht gati për të notuar 64 km, ju duhet stërvitje e vazhdueshme, dhe për tre deri në katër muaj para notit duhet të notoni të paktën 60 km në javë (që në fakt do të thotë 10 km në ditë). Megjithatë, gatishmëria mendore është më e rëndësishme, e cila mund të plotësojë pjesërisht gatishmërinë fizike, por jo anasjelltas. Pavarësisht se sa të përgatitur jemi fizikisht, nëse na mungon ajo përgatitje mendore, shanset për dështim janë njëqindfish. Noti ndihmon shumë në ndërtimin dhe forcimin e anës psikike të çdo njeriu, sepse mbetesh vetëm kundër mendimeve të tua, nuk ke ku të shpëtosh dhe duhet të përballesh me to. Për mendimin tim, psiqika është gjëja më e rëndësishme në të gjitha gjërat, jo vetëm për notin, por shumë pak njerëz kanë një psiqikë të mirë ose punojnë në të dhe mendoj se është koha për ta ndryshuar këtë.

Kohët e fundit shohim se sportistët e suksesshëm kultivojnë një marrëdhënie të veçantë me trajnerët e tyre, e cila bëhet shumë më tepër se profesionale dhe pikërisht për këtë janë të suksesshëm. Kush e ka këtë rol në jetën tuaj apo është më shumë se një person?

Bëhet fjalë vetëm për një person, dhe ai është BABI IM. Sinqerisht, as që mund të imagjinoj një trajner më të mirë për mua, sepse ai me të vërtetë di të nxjerrë më të mirën nga unë. Ai ishte më i përkushtuari nga të gjithë, ai investoi më shumë kohë për t’u arsimuar në çdo fushë të nevojshme për të realizuar qëllimin e vendosur. Ai më inkurajon, më motivon dhe bën gjithçka që unë të kem sukses.

Si duket dita juaj, rutina juaj e të ngrënit, stërvitjes dhe një sërë sakrificash të tjera të vogla që bëni për të pasur sukses, veçanërisht para një noti maratonë?

Për të filluar ditën, ha diçka më të lehtë, si qumësht me drithëra dhe më pas bëj një seancë stërvitore tre orëshe. Pasi të mbaroj stërvitjen time, kam vaktin tim të dytë që është më shumë proteina dhe kalori, pastaj zakonisht shikoj në rrjetet sociale ose kërkoj gjëra të ndryshme. Pas vaktit të tretë, atëherë ha diçka më shumë proteina, ndonjëherë bëj një stërvitje në shtëpi që përbëhet nga ushtrime në timon, bosht, pesha dhe shtytje. Pas stërvitjes, e mbyll mbrëmjen me fruta.

Si e kaloni kohën e lirë dhe sa rëndësi i kushtoni rrjeteve sociale? Të kanë shërbyer më mirë apo më keq për notin dhe jetën në përgjithësi?

Kohën e lirë e kaloj në kompjuter, ndoshta ndonjë videolojë, dhe i përdor çdo ditë rrjetet sociale dhe jam shumë i kënaqur me sa më kanë ndihmuar në not dhe në jetën e përditshme. Unë nuk shikoj televizor, përveç rasteve kur ka ndonjë ndeshje interesante sportive dhe dal shpesh me miqtë e mi.
Si e shihni veten në të ardhmen, a keni afinitete të tjera që do t’u jepnit një shans përveç notit? Ndoshta keni një qëllim të ri që dëshironi të arrini?
Në të ardhmen, e shoh veten si një folës motivues. Qëllimi im është të ndihmoj sa më shumë njerëz, t’i këshilloj për gjëra të ndryshme, t’i frymëzoj dhe motivoj, të dëshmoj se gjithçka është e mundur, të mos dorëzohemi kurrë dhe të dimë se ka gjithmonë një dritë në fund të tuneli.

Cili është mesazhi juaj dhe kujt dëshironi t’ia dërgoni?

Ne kemi një jetë, kjo është ajo! Bëj çfarë të duash, sepse ti je personazhi kryesor në tregimin tënd. Përjetoni sa më shumë gjëra, bëni atë që ju sjell lumturi, jetoni jetën tuaj dhe përmbushni dëshirat tuaja, jo dëshirat e prindërve tuaj, pse jeni vetëm pas 18 vjetësh. Dëgjo prindërit, sepse ata duan më të mirën për ty, por është e drejta jote nëse i dëgjon ata. Kushtojini më shumë kohë psiqikës. Dije se nuk ka asgjë që mund të të ndalojë të kesh sukses më shumë se vetja. Çfarëdo që të bëni, sfida e vërtetë që ju pret është në fakt vetvetja. Ky mesazh është kryesisht për fëmijët, por edhe për të rriturit që duhet t’u besojnë fëmijëve dhe t’i mbështesin ata.

Kategori: Intervistë