Në një kohë-të pa kojë të tillë, me kë do të flisnim nëse jo me Tanja Koçovska – aktoren në të cilën njerëzit bien në dashuri sapo hyjnë në teatër si fëmijë, dhe ata e mbajnë atë dashuri ndër vite duke admiruar talentin e idhullit të tyre. Brezat e vjetër, nga ana tjetër, e lartësojnë atë jo vetëm për shkak të aftësisë së saj për t’i bërë ata të qeshin, por edhe për shkak të qasjes modeste ndaj jetës që ajo ka zgjedhur të ndjekë bija e Pance dhe Nevena Koçovski nga grupi “Manjifiko”.

Si është të jetosh këto ditë pa një audiencë dhe pa dijeni se kur do të zhvillohet takimi tjetër?

Ka momente edhe të melankolisë, por edhe pasi aktrimit për një kohë të gjatë, vetë trupi ka nevojë për pushim. Është e nevojshme të grumbullohet energji  tjetër, një ide e re. Ata thonë që qesja e produkteve duhet të zbrazet, në mënyrë që të rimbushet dhe vazhdimisht të mendohet se çfarë të gatuhet, mbase shembulli është i  thjeshtë, por shumë i saktë. Unë punoj nga shtëpia, ose më saktë punoj në shtëpi, kështu që dita ime kalon shpejt. Nga ana tjetër, prindërit e mi dhe nëna e Predragut, bashkëshortit tim, janë më të moshuar dhe ne kemi përgjegjësi të kujdesemi për ta.

 Sikur të jeni të paracaktuar t’i bëni njerëzit të qeshin, kështu që harrojmë që edhe ju keni rëniet tuaja në jetë. Si ia dilni?

Të bësh të tjerët të qeshin është profesioni im dhe ai mësohet në fakultet dhe në skenë përmes përvojës, dhe unë kam qenë atje për 30 vjet. Zakonisht gjyshet thonë: Nipi im si po aktron, kjo mjafton për ju në teatër. Unë them që: Në rregull, do ta marr te unë në teatër, por le ta marrin mua në kirurgji sepse jamë një kirurg i shkëlqyer… në skenë. Shumë njerëz nuk e kuptojnë këtë profesion. Po, unë dua t’i bëj njerëzit të qeshin, por në fakt ne që arrijmë t’i bëjmë njerëzit të qeshin, nga ana tjetër, situata jonë është pak e trishtueshme. E dini, tragjeninë nga komedia e ndanë vetëm një hap. Nuk po them që situata është tragjike për mua, por unë e di të jemë e pikëlluar dhe e ndjeshme, gjë që njerzit pothuaj nuk e vërejnë fare. Shumë njerëz mendojnë se unë duhet të jem i gëzuar dhe i qeshur jashtë punës. Madje edhe Çarli Çaçlini, i cili bëri tërë botën të qesh, në esencë ishte shumë i trishtuar. Dua të them që ai që zgjodhi ta bënte botën të qeshë, dëshiron të pushojë prej saj, thjesht ta kthejë gojën përsëri në vend.

Çfarë do t’i këshilloje lexuesit në këtë situatë të pazakontë?

Duhet të këmbëngulim, të jemi të disiplinuar dhe të ndjekim rregullat dhe rekomandimet, të mendojmë me maturi. Le të pyesim veten, si është gjendje e atyre të cilët tërë jetën, për shkak të invaliditetit të tyre, e kalojnë jetën e tyre në shtëpi? Unë ngushëllohem vetëm nga i vetmi përfitim nga e gjithë kjo situatë, dhe kjo është se fëmija im është në shtëpi. Vajza ime Nela po studion në Fakultetin e Artit Dramatik dhe ajo është në ligjerata tërë ditën dhe unë praktikisht nuk e shihja. Jam e lumtur që tani mund ta përqafoj, ta puth, të flas me të. Ajo e ka shumë më të vështirë, si dhe të gjithë të rinjtë që janë mësuar të jenë më shumë jashtë sesa në shtëpi, por bisedojmë me kthjelltësi se duhet të kalojmë gjithë këtë. Ka momente të qeshurash, momente lotësh, të njëfarë letargjie, por gjithçka durohet në emër të shëndetit.

Në teatër, publiku duartroket dhe posa të shfaqeni, bëhet buçues. A jeni të vetëdijshëm për mbizotërimin tuaj?

Do të gënjeja nëse do të thoja që nuke kamë vërejtur që duartrokitjet po bëhen më të zëshme dhe shpresoj se do të mbetet kështu. Për shumë vite jam përpjekur ta arrij atë, thjesht kam punuar që publiku të jetë i kënaqur kur më shohin në skenë, të ndiejë atë që unë e luaj në skenë dhe të jenë pjesë e saj deri në fund të shfaqjes. Kjo ishte ideja ime, dëshira dhe qëllimi im, unë nuk jam një aktore e plotëfuqishme, por atë që e bëj, besoj se bëj me drejtësi dhe pikërisht për këtë publiku më shpërblen. Edhe sot e kësaj dite, unë mësoj nga kolegët e mi më të vjetër që më japin atë zanat falas, por pa asnjë problem mësoj edhe nga më të rinjtë që janë aktorë vërtetë të talentuar dhe të mirë. Ai që është i zgjuar do të dijë ta shfrytëzojë në avantazhin e tij talentin e kolegëve të tij.

A jeni përgjegjës për buzëqeshjet e njerëzve përreth jush në jetën tuaj private?

Po, unë e di se si të buzëqesh me njerëzit përreth meje. Nuk mund të them që e bëj gjithmonë nga fillimi deri në fund të ditës ose në mbrëmje, sërish kjo do të ishte si punë jashtë orarit. Pranë meje ka gjithmonë njerëz të tjerë me humor, interesantë që dinë gjithashtu të argëtohen, kështu që ne plotësojmë njëri-tjetrin. Unë nuk jam nga ata njerëz që dëshiron të jetë në qendër të vëmendjes gjatë gjithë kohës, mjafton kalimthi, një rol mesatar është më i miri.

Ju keni talent për aktrim, por jeni lindur për muzikëll! Pse nuk ju kemi parë deri më tani në një film?

Më pëlqen të punoj në muzikëll, plus di të këndoj, por kërkon shumë punë, shumë kondicion. Kam luajtur në dy muzikëlle dhe mendoj se aktoroj mirë tani për tani, sa të më mbajnë këmbët. Sa për filmin, për mua është pak më i largët për mënyrën se si funksionon. Në filmin “Para shiut”, Biljana Taneski dhe unë kemi luajtur motrat boshnjake. Në atë kohë, shoqërohesha shumë me Lenka Udoviçki, pra bashkëshortja e Rade Sherbedxhiut. Mbaj mend duke qarë shkova te Rade për të folur se si të luaja para kamerës, sepse isha i frikësuar. Kështu që Rade dhe unë punuam para xhirimit, por ajo pjesë e filmit dështoi. Pastaj për vite me radhë kam bashkëpunuar me Vladimir Blazevskin, vijuan edhe disa role të shkurtra si në “Prespav” por nuk ndihem i sigurt, dërrasat (skena) më duken më të sigurta. Teatri është gjëja ime e vërtetë, vështirësitë, lotët, djersët, nervat, forca dhe kur premiera mbaron, gjithçka harrohet menjëherë. Sidoqoftë, nuk e përjashtoj mundësinë e të punuarit me regjisorë të mirë nga të cilët e di se do të mësoj shumë.

 Në një kohë të tillë trazire, gjithçka që ju nevojitet është një mendje që do të ndjek rekomandimet.

Bukuria juaj është e padiskutueshme, por a zbukuroheni akoma veten me buzëkuq dhe maskara (bojë për vetulla) apo jeni modernizuar?

Çdo ditë përdorja makiazh dhe i mësova vajzës time të rregullohej para se të del jashtë. Por, a kanë kaluar vitet dhe makiazhi në fytyrën time është ka filluar të më rëndojë, kështu që kur jam në shtëpi dhe madje edhe kur bëj fotografi, jam më e natyrshme. Ende nuk kam buzë të plota, nuk kam silikone ose hialurone, nuk kam asgjë. Më tej, kur të vijë koha, ajo me siguri do të bëja gjithçka që duhet. Sinqerisht dua të pushoj nga gjithçka. Dua të mbetem me privilegjin ta shijoj veten të pastër, pa grim në shtëpi.

Çfarë mund të gjendet në farmacinë tuaj në shtëpi nga produktet natyrore dhe shtojcat ose suplementet?

Nga shtojcat vetëm vitamina C, seleni dhe vitamina D. Për ndryshe, çdo mëngjes bëj smuthi bombë ose lëngje me shumë xhenxhefil dhe mjaltë. Megjithëse kam qenë duhanpirës për 40 vjet, kurrë nuk e kam filluar ditën me kafe. Kafeja nuk më zgjon, nuk më bën të lumtur, siç më bën edhe lëngu natyror ose frutat. Pas kësaj, unë mund të pi kafe dhe është zakonisht një ritual që shpesh e ndaj me vajzën time.

 Unë i rrit fëmijët e mi me modesti, sepse shoh aktorë të rinj që vijnë në teatër të bindur se yjet tashmë u janë dhënë atyre, dhe kjo është shumë e gabuar.

Kush është përgjegjës për ushqimin e shëndetshëm të fëmijëve tuaj dhe krijimin e shprehive sportive?

Kur i edukonim fëmijët tanë, burri im dhe unë shpresonim që ata kurrë nuk do të dështonin, por për fat të keq ata të dy ishin duhanpirës. Më herët, ata e kompensonin këtë përmes sporteve, por me angazhimet në punës, e gjitha ra në ujë. Alexander punon si një udhërrëfyes turistik ndërkombëtar dhe ec shumë me turistët, kështu që ai e kombenzon në këtë mënyrë. Nela është në kolegj tërë ditën, dhe ka shumë dinamikë dhe lëvizje. Unë kam qenë i përfshirë në sport gjithë jetën time, kam notuar në shkollë të mesme, kam skijuar dhe kam luajtur hendboll, madje kam edhe medalje. Tani drejtoj patina me rrota, mora edhe një biçikletë, por është e vështirë për mua, kështu që duhet të mendoj për diçka tjetër. Edhe pse për momentin di të bëj ndonjë xhiro dhe të kthehem në shtëpi menjëherë. Unë gatuaj shëndetshëm, madje harroj të shtoj mish, kështu që ata ma kujtojnë. Nuk më pëlqejnë ushqimet e gatshme, fëmijët e mi janë mësuar me ushqime të përgatitura të freskëta, përveç kur janë të zënë gjatë gjithë ditës, kështu që ata duhet të blejnë, por edhe atëherë zgjedhja është ushqimi i gatuar, jo sanduiçet.

A e leni celularin tuaj ndonjëherë në silent?

Sa qo që të dua të fik telefonin, është e pamundur, sepse kam fëmijë dhe gjithmonë duhet të jem këtu për ta. Kurse sa i përket teatrit, po pa dyshim se të gjithëve na duhej pushim, por jo edhe kaq. Plus, pasiguria vret, mbase kjo është intervista ime e fundit, kush e di. Atëherë janë pyetjet se çfarë do të ndodhë kur të mbarojë gjithçka, nëse audienca do të kthehet në teatër, për sa kohë, nëse do të kthehet në të njëjtin numër. Të gjitha këto pyetje që njerëzit i bëjnë vetes çdo ditë, kështu që është e rëndësishme që mendja të jetë e mprehtë dhe të kemi parasysh rregullat, dhe pastaj do të mendojmë për gjërat tjera.

Për fundjavë në MTV, transmetohen shfaqje të fëmijëve, ku luan Tanja, kështu që përmes Viber-it u kërkova nënave të fëmijëve me të cilët djali im shkon në kopsht për të bërë pyetje për të, ata që janë të interesuar të shikojnë dhe mora disa… mund të vendosen në një kornizë të veçantë

Kur fëmijët pyesin – (mosha 4 deri në 5 vjeç)

Jovana: Kush është princesha juaj e preferuar?
Unë nuk jam lidhur me princeshat, por me vetë historinë. Edhe pse jam 53 vjeç, edhe sot e kësaj dite shikoj filma të animuar të Disney-it si Hirushja, Aladin dhe këto më të rejat.

Dimitar: Në cilin superhero do të maskosh veten?
Në asnjë prej tyre, asnjëherë nuk i kam dashur. Më pëlqen ta maskoj veten në diçka interesante dhe qesharake, si kur isha fëmijë 220 kg ose kur isha grua e zezë. Nuk me pelqen uniformat!

Lina: A është e gabuar të duash veshje meshkujsh dhe futboll?
Jo, nuk është gabim! Unë kam luajtur futboll; kur isha e hollë vishja minifund, pasi fitova në peshë jam në pantallona dhe ndihem po aq femërore.

Kalin: A i qortoni fëmijët tuaj nëse ata ulen shumë në telefon?
Po, nëse ata kanë një punë lejohen, por pas kësaj unë i përzë jashtë. Insistojë më shumë në shëtitje, not, ngitjen e patinave me rrota, dhe çiklizmit më shpesh.

Bobo: Me çfarë dëshiroje të luash kur ishe i vogël?
Jam rritur duke luajtur jashtë, para ndërtesës.

 Megjithëse unë mund të kisha lodrat më të shtrenjta, dhe në atë kohë udhëtoja me aeroplan për të vizituar prindërit e mi ndërsa ishin në turne, unë zgjodha të jetoja ashtu siç jetojnë të tjerët.