Mjafton të shkruash emrin e saj në Google, që Wikipedia t’ua zbulojë biografinë e pasur të Ilinës. Në periudhën 2006-2016, ajo arrin të ngjitet në 5 nga7 majat më të larta, në 5 kontinente të ndryshme. Në 2013, pas disa muaj përgatitje, Ilina Arsova u bë gruaja e parë maqedonase që u ngjit në Mont Everest. Si artiste që është ajo realizon 15 ekspozita vetjake në Maqedonidhe jashtë saj, dhe merr pjesë në ekspozita të shquara grupore dhe bienale. Në ndërkohë, ajo botoi librin e saj të parë, “Планинарење(Alpinizmi)”. Ajo krijoi dhe prodhoi një serial me metrazh të shkurtër “Kjo është historia e saj” nën regjinë e Igor Hristov, ku ajo përjetësoi historitë e disa heroinave ballkanike të sporteve aventureske. Ajo krijoi një paketë kartolina me titull “Ditari i lartësive të mia” – riprodhime të punëve të saj të frymëzuara nga malet, me një shpjegim të shkurtër të origjinës së tyre. Lufta e saj për mbrojtjen e natyrës dhe vlerave morale, veçanërisht tek të rinjtë mbetet aktive edhe sot. Duket se kjo zonjë nuk ndalet dhe është vërtet e admirueshme gjithçka që ajo ka arritur kaq e re. Por, admirim edhe më i madh është shkaktuar nga modestia e saj, sinqeriteti dhe njerëzimi, të cilat ndihen gjithashtu midis fjalëve që ajo ndau me ne.

Media sociale na mundësojnë të kemi qasje në jetën e grave të zakonshme. Kur një person të shikon, ka çka të sheh! A jeni në dijeni se keni ndikim pozitiv tek njerëzit? A besoni se një transparencë e tillë do të ketë fuqi të rivendos vlerat e humbura në shoqëri?

– Faleminderit për fjalët e mira dhe gëzohem që jam në gjendje të ndikoj vërtetë pozitivisht tek të tjerët. Ajo që më ka bërë të fortë dhe të vendosur gjatë jetës sime është sporti, prandaj e rekomandoj me zë të lartë për të gjithë. Me formimin e një kombi të shëndetshëm dhe sportiv siç edhe e kemi pasur dikur, padyshim që do të kemi njerëz edhe më të lumtur dhe më të plotësuar. Për atë qëllim nevojiten jo vetëm idhuj vendas, por edhe forcim i vetëbesimit tek njerëzit, veçanërisht tek gjinia më e butë. Pranimi i vetvetes dhe i mjedisit me të gjitha virtytet dhe të metat, përballimi dhe përmirësimi i situatës. Si një ndryshim pozitiv, vërej se njerëzit sërish u kthehen sfidave dhe ëndrrave të tyre (në vend të atyre të fqinjit të tyre). Në këtë mënyrë ata i lejojnë vetes të mbindërtohet dhe rritet deri në një shkallë që i plotëson dhe i bën ata të lumtur. Kur ne jemi të lumtur, e kemi më të lehtë të bëjmë ndryshime rreth nesh. Ky ndryshim padyshim që do të ndikojë edhe shoqërinë. Domethënë, njerëzit, me veprimtarinë dhe veprimin e tyre i japin formë shoqërisë.

Thuhet se gratë janë më të prirura për “multitasking”, ndryshe nga burrat që shpeshherë humben midis shumë detyrave në të njëjtën kohë. Unë praktikoj veprimtari paralele për gjëra të caktuara dhe në atë mënyrë gjej sfida të reja. Sidoqoftë, duhet të kemi kujdes që të mos shpërndahemi shumë në mënyrë që të mos mund ta përfundojmë atë që kemi filluar.

Sigurisht që ka gjëra që nuk di t’i bëj, por gjithashtu gjej një sfidë në to. Nuk do të thoja që një ndër to është gatim, por për shembull mendoj se nuk jam e aftë në asnjë sport me top (përveç ping-pongut), dhe as nuk kam ndonjë predispozitë muzikore.

Është interesante që në momentin që pranoni se nuk jeni i mirë për diçka ose se mund të bëni edhe më shumë, menjëherë hapni një gamë të tërë mundësish që e njëtjta të mësohet.

 Ndërsa studioja në Fakultetin e Arteve të Bukura, profesori na mësoi se vetëm 1% është talenti, pjesa tjetër është puna. Që do të thotë se pothuajse gjithçka mund të mësohet!

Pra, ju lutem mos u bëni nga ata që mendojnë se dinë gjithçka, sepse çdo ditë humbni qindra mundësi për të mësuar diçka të re!

Sa njerëz janë të vetëdijshëm që suksesi juaj është dyfishuar vetëm sepse vini nga Maqedonia? Se ti në të vërtetë je një heroinë sepse në asnjë moment nuk hoqe dorë nga ëndrra jote pavarësisht mungesës së mbështetjes materiale dhe morale?

– Është e vërtetë që origjina dhe mjedisi në të cilin jetojmë mund të na motivojnë ose të na zmbrapsin nga akti ynë heroik. Thellësisht jam e bindur se është e vështirë të përparohet në Maqedoni. Sukseset e mia shpesh janë vlerësuar më shumë diku tjetër në botë. Është gjithashtu e vërtetë që në vitin 2013, kur njerëzit dhe media më përjetonin si një “heroinë kombëtare”, unë shkoja me autostop në Ohër, duke mos pasur para as për një biletë autobusi. Përkundër mbështetjes së parezervë nga familja ime, unë ndieja siklet të kërkoj para në moshën 30 vjeç. Pikërisht ato gjëra mund të më kenë bërë edhe më të fortë.

Ne duhet të pranojmë faktin se origjina nuk varet nga ne dhe ne nuk mund ta ndryshojmë atë. Ne mund të ndryshojmë mendimin, kur kemi prirje ndaj “vetë-ngushëllimit”  themi: “Duke pasur parasysh nga vij, rezultati im nuk është aspak i keq”, ose kur jemi më kritikë ndaj vetvetes dhe themi: “Kjo nuk është asgjë krahasuar me botën.” Nuk është e drejtë të arsyetohemi me prejardhjen tonë, pa u përpjekur vërtet të arrijmë diçka.

Përveç ngjitjes së maleve (alpinizmit) që ndiej se janë shumë afër meje, doja të sjell praktika botërore dhe të kontribuoja në përparimin në fushat e veprimtarisë sime. Nuk është me të vërtetë e lehtë të punosh me njerëz që “dinë gjithçka” ndërsa fshehurazi duan të dëmtojnë njëri-tjetrin. Sidoqoftë, unë besoj se rezultatet do të jenë të dukshme pas disa vitesh.

Praktika tregon se secili prej nesh, secili individ ka fuqinë për të sjellë ndryshime.

Ndërsa isha më e angazhuar në aktivizmin mjedisor, më erdhi keq për vetëdijen jashtëzakonisht të ulët të njerëzve që më thonin: “A unë dhe ti do ta shpëtojmë liqenin?” – Sigurisht që PO, e përsëritja unë, ne do ta fillojmë dhe të tjerët do të na bashkëngjiten. Çdo ndryshim duhet të fillojë nga diku. Një fqinj i pacipë një herë më tha: “O vajzë, a e di se çfarë kisha arritur në moshën tënde? U largova nga vendi!” -“Epo, unë u ktheva “, – iu përgjigja shkurt.

Me një kombi të shëndetshëm dhe sportiv siç edhe e kemi pasur dikur, padyshim që do të kemi njerëz edhe më të lumtur dhe më të vetëplotësuar.

 

Sa ju nevrikos faktin që njerëzit janë më të interesuar të zbulojnë gjithçka në lidhje me marrëdhënien tuaj me Igorin sesa për sukseset tuaja?

– Kjo pyetje ndonjëherë më shqetëson, veçanërisht nëse kthehemi në fillim të kësaj interviste ku unë pretendoj se një person mund të jetë i lumtur dhe i plotësuar vetëm kur plotëson ëndrrat dhe nevojat e tij, dhe në atë rast ne jemi shumë të zënë me vet misionin sa që nuk kemi shumë kohë për të parë jetën e të tjerëve. Nuk më shqetëson fakti që në një farë mënyre ne e argëtojmë audiencën maqedonase dhe i ushqejmë mediat me historinë tonë reale, por më shqetëson fakti që ato vlera për të cilat kemi folur në fillim, duket se janë harruar vërtet.

A është ekuilibri forca juaj lëvizëse dhe çelësi i suksesit tuaj?

– Së pari, unë do të thoja vetë-disiplinë. Ne nuk do të kemi gjithmonë motivim dhe frymëzim, por kjo nuk është justifikim për të mos u ulur para një kanavace të zbrazët dhe të fillojmë pikturimin. Unë gjithashtu mendoj se është e rëndësishme që një person të jetë fleksibël për sa i përket ambicieve të veta dhe të dijë të kënaqet me më pak. Kështu që ai mund të jetë i lumtur dhe në një mjedis që duket i shkaktuar nga ajo që e dëshiron, të jetë në gjendje të gjejë diçka interesante në fusha të ndryshme. Për momentin këtë e bëj unë, jam e kënaqur me kompromise në disa fusha, gjë që nuk është tërësisht sportive, por është njerëzor. Falë dashurisë për natyrën në të gjitha format e saj, mund të shijoj edhe lumin dhe liqenin, njëlloj si shkëmbinjtë dhe malet, të cilat janë ende të preferuarat e mia.

Sa ishte Covid-19 mësim për ju, çfarë të mire dhe të keqe  ju solli?

Ishte një mësim, një luftë me shqetësimin vetiak. Përqendrimi kah vetja dhe gjërat për të cilat kurrë nuk kam pasur kohë … gjegjësisht, ne e themi atë për të gjitha gjërat që nuk janë përparësia jonë për momentin. Shpesh dëgjoj amvise me ëndrra të robëruara, sikur ata punojnë për bordin e drejtorëve të Bankës Botërore, “Unë nuk kam kohë për asgjë” – do të thonë ata. Unë nuk i justifikoj fare dhe madje i qortoj nëse mund të më kuptojnë. Gjithkush ka të paktën gjysmë ore në ditë që mund dhe duhet t’ia kushtojë vetes. Kjo është gjëja më e rëndësishme. Kujtoni kur udhëtoni me aeroplan dhe kur stjuardesa e fluturimit thotë masat paraprake të sigurisë: “Mbroni veten së pari, dhe pastaj atë pranë jush!” Kështu që për amvisat ambicioze të përkushtuara plotësisht ndaj shtëpisë, nëse ju mungon diçka, kjo do të shprehet absolutisht edhe në shtëpinë tuaj.

Për çfarë jeni duke punuar aktualisht?

– Unë shkruaj, punoj në ilustrime të librave, bëj krijimtari letrare, shpërndarjen e librit të cilin e kam botuar tashmë … domethënë gjendem disi. Si të gjithë në këtë kohë. Si një punëtor turizmi, fusha ime ishte nga më të rrezikuarat gjatë pandemisë. Falë “multitaskingut” që përmendëm më lart, unë ia dola të ekzistojë pa shumë vështirësi. Me shumë dashuri dhe përkushtim unë i tregoj historitë e mia në fjalime motivuese dhe shpresoj në kohë më të mira për të vazhduar me aktivitete të rregullta edukative për të rinjtë siç janë organizimi i kampeve sportive dhe mësimdhënia ndërvepruese në natyrë.

Sa është  publiku i gatshëm që artin ta shijojë, ta njohë dhe ta blejë ?

– Unë mendoj se arti, si dhe kultura e përgjithshme po shkojnë mbrapsht, madje edhe më mbrapsht do të shkojnë me dryshimin e ligjit dhe zvogëlimin e orëve të muzikës dhe artit. Ne jemi një vend që gjatë gjithë historisë kemi dëshmuar estetikë dhe art të lartë në hap me trendet botërore. Por ndërsa bota vazhdoi të ecte përpara ka trendet moderne dhe minimalizmi, ne ngecëm në kiç dhe turbo folk. Me të vërtetë e trishtë.

Çfarë stërvitjesh bëni për të ruajtur formën e nevojshme për ngjitje?

– Në varësi të shëndetit tim fizik, unë ndryshoj intensitetin e stërvitjes, por përpiqem të qëndroj në formë. Këtë dimër kam shumë aktivitet të zvogëluar fizik, mbase sepse nuk kam ndonjë projekt të madh në dritë. Është e vështirë për mua kur shoh të gjithë miqtë e mi duke skijuar në male dhe me vetëdije distancohem për të shpëtuar gjunjët me të cilët kam pasur një problem serioz për vite me rradhë. Unë marr shtesa të ndryshme për parandalim, me shpresë për përmirësimin e gjendjeve të caktuara. Në mënyrë intensive jam marrë me ngjitje të maleve të larta, alpinizëm, ngjitje të shkëmbinjve dhe skijim në lartësi të mëdha për gati 15 vjet, kështu që jam e vetëdijshme se nëse dua të vazhdoj me këto aktivitete duhet të jem jashtëzakonisht e kujdesshme. Përndryshe, ne i paguajmë faturat me shëndetin tonë.

A është e lehtë që një person të të bëjë të buzëqeshësh? Çfarë të bën të lumtur këto ditë?

– Të them të drejtën duke parë arkivat e mia të fotografive, unë gjithmonë buzëqesh në mal. Aty disi shpirti im qesh … Edhe kur kam ftohtë ose kur jam e lodhur dhe e uritur. Sot qesh më pak, por prapseprap qesh në shoqëri të mirë, me një film të mirë, një shaka të mirë.

Çfarë fëmijërie keni pasur, ju mungon ndonjëherë të jesh fëmijë?

– Assesi të rritem. Vazhdimisht mendoj për atë se ku do të jetoj dhe çfarë do të bëj kur të rritem, edhe pse jam rritur shumë kohë më parë (qesh).

Pra, ju lutem mos u bëni nga ata që mendojnë se dinë gjithçka, sepse çdo ditë humbni qindra mundësi për të mësuar diçka të re!